#mijn Kernpijn

Het is middernacht en ik zit rechtop in mijn bed.

Ik voel me maar raar en ik kan niet stoppen met huilen

Eenzaam en alleen, zegt een stem in mijn hoofd

Ik begrijp mezelf niet

Mijn gevoelens. Wat is normaal? En wat niet?

Ik weet het even niet

Waarom vindt iedere man in mijn leven het zo moeilijk om met mij om te gaan?!

En niet eens iedere man. Ook vrouwen rennen voor me weg!

Mensen lopen bij mij weg.

Wie ben ik??

Ben ik te lastig?

Ben ik te confronterend?

Ben ik ongrijpbaar?

Raar?

Onberekenbaar?

En wie ben jij?

Om van mij weg te lopen?

Waarom loop je weg?

Wat is er zo eng aan mij?

Wat doe ik niet goed?

Wat is er mis?

Wie ben ik?

Wat kan ik niet?

Waar schiet ik tekort?

Hey MENS!

Kijk naar mij!

Wat zie jij in jouw spiegel?

Waar schiet jij tekort?

En mag dat?

Is dat oké?

Of ben ik de boeman?

Opnieuw…

Weer even terug.

Wie ben ik??

Bij het stellen van deze vraag lopen de tranen met tuiten over mijn wangen.

Ik voel mij verloren. Alleen, onbegrepen door mijzelf en mijn spiegels.

Ik kijk naar binnen, om alleen een zwart gat te vinden. Laat ik mezelf in de steek? Hoe kan ik er voor mij zijn?

Is het dan toch dat glas rode wijn? Hoe zie ik mijn ziel? Waar kijk ik naar binnen? Op zoek naar mezelf, op zoek naar de stilte.

Ik ben boos.

Op jou…

Op de spiegel die mij niet ziet, die mij niet horen wil.

Waarom is deze les zo pittig? Waarom voelt dit zo kil? Waarom moet ik graven naar het verleden. Naar daar waar de enorme pijn zit, naar daar waar ik niet wil.

Waar de eetstoornis uit is begonnen. De pijn die ik nooit heb overwonnen.

Ik mocht niet klein zijn van mezelf. Maar mag ik dat nu wel?

Ik ben zo boos, zo gekwetst, verdrietig…

De pijn gaat nu niet weg

Hij moet helen

Bij mezelf, met de tijd en ruimte die ik het geef

Ga maar slapen lieve meid

Laat de rust je pijn verzachten